Şimdilerde kalasın!
Görünen o ki şu zamanın çıkıp gideceği, tarih olacağı, bükülüp dürüleceği günlere değin daha uzunca arkadaşlık edecek bizlere, o halde en mantıklısı şimdiyi sevmek ve hakkıyla yaşamak desenize..
Zamanın felsefesini de yapsa insanoğlu yalnız zamana matuf yaşayıp gitse de demde demlenmekten hiç kurtulamıyor sanki.
Bir gün İstanbul at pazarında bir çayhanede otururken demişti arka taburelerde oturan biri:
“Şeb-i yeldayı müneccimle muvakkit ne bilir,
Mübtelâ-yı gama sor kim geceler kaç saat”.
Fuzuliye ait bu beyit yeniden gündemime getirdi zaman mefhumunu.
Sonra düşündüm elbet asıl gam sahibi anlayacaktı gecelerin kaç saat sürdüğünü. Ve şeb-i yeldanın kıymetini. Öyle ki gamzedelerin deva bulamadığı güftelerle büyüyorduk biz.
Gamın bizzat kendisi gamlandırmaya, zamana savaş açmaya yetiyordu.. Peki ya bir de şimdilere getirsek konuyu?
Hiç bitmeyen, değeri de pek bilinmeyen o meşhur şimdiler.. Elimize alabilirsek şayet bu kıymetli zamanı; hayatı, umudu, hakikati de alacağız elbet.
Öyle bir tutku var ki şu hayatta şimdinin cazibesine dair. Şimdiyi anlamlandırmaya, yaşamaya dair. Sonsuzluğunda var olmak şimdinin ve geçmiş ve geleceğin endişelerinden sıyrılmak yani..
Şimdilerin adamı “Carpe Diem” le “Anı Yaşa” arasında heba etmez bugününü, soluksuzca yükselir sorumluluklarına.
Üstelik yapay değil hakiki sorumluluklara. Bedel ödetmeden hayat o yazar bedelleri tek tek ve keyfe kafi bir hayat meşgalesiyle ödetir hepsini kendisine. Çünkü unutmaz neden var olduğunu ve elbet bir vazifesi olduğunu.
Dinlenmelerini bile başka meşgaleye geçmekte bulur şimdilerin insanı..
Bir de ölüme yetişmek var elbet.. Ona dair bir kaygı var mı içimizde?
Öyleyse şimdiyi yaşama telaşı kaplayabilir bizi, çünkü ne dünümüz ne de yarınımız belli.
Görünen o ki şu zamanın çıkıp gideceği, tarih olacağı, bükülüp dürüleceği günlere değin daha uzunca arkadaşlık edecek bizlere, o halde en mantıklısı şimdiyi sevmek ve hakkıyla yaşamak desenize..
Al Monarda
