Bir sabah kalkarsın ve dünyadan bir güzelliğin ait olduğu yere, ebedi yurdumuza intikal etmiştir.
Bu bir ölüm haberidir.. ne tuhaf sanki olağanüstü bir hal.
Sanki bütün insanlar ölümsüz ama bu ölüm denen “illet” gelmiş birisini bulmuş da bize uğramayacak sanırsın.
Hayatın akışına ters geliyor, ölüm. Sanki ölmeyeceğiz hiç ölmeyeceğiz. Ölüm meleği Hz. Azrail (Allâh’ın selâmı onun üzerine olsun!) sadece başkalarının kapılarında bize uğramayacak.
Oysaki, her nefis ölümü tadacak; dünyanın ne üzüntüsü, ne sevinci hiç biri kalmayacak.. hatta dünya ve güneş de vakti zamanı geldiğinde ölecek.
Geride gözü yaşlı bir baba bir ana eş dost ve bekleyen son vazife..
Şehit olan bir bebek…
Bu hadisenin empatisi benim gibi dört kızı hayatta olan bir baba için o kadar zor ki… Koyamıyorum kendimi Seyit Ali‘nin yerine… olmuyor…
Kızlarımın yüzüne bakarken Esma‘nın aramızdan ayrılışını düşünmek…
Gece kalkıp üstünü örttüğün evladını buz gibi bir havada kara toprağa vermenin empatisi nasıl yapayım…
Bunu kelimelerle nasıl anlatayım?
Yeryüzü gelinlik olmuştu adeta Esma‘ya…
Yer beyaz… her yer beyaz… kara toprağın bağrında, Karadeniz’e doğru akan kap kara Dinyeper Nehri bile karın altında beyaza bürünmüş…
Hava soğuk ama elim-ayağım değil, kalbim üşüyor…
Kalbim soğuk soğuk atıyor…
Gurbet üstüme üstüme geliyor…
Halbuki gurbet biz seninle çoktan hesaplaşmıştık.. barışmıştık artık benim vatanım olmuştun…
Şimdi sıra kardeşlerimin gurbetinin acısını çekmeye gelmişti…
Bir annenin bebeğinin kefenlenmesini izlemesini izlemenin acısı…
Bir babanın evladını gezdirdiği bebek arabasını kucaklayıp son yolculuğuna uğurlaması…
Musalla taşı yerine, bebek arabasının önünde kılınan cenaze namazı…
Yusuf’un kalabalığı görünce “Kardeşim hastaneden çıktı mı iyileşti mi?” sorusuna verilecek cevabın olmayışı…
Hep heyecan.. hep gülen yüzlü, gül yüzlü kardeşim, Seyit Ali‘nin gül yüzünü solgun görmenin acısı…
Acı çok…
Esma bir sürü acının içinde bıraktın gittin bizi..
“Biz Allah’ın kullarıyız; sonunda yine O’na döneceğiz.” (Bakara Sûresi: 2:156)
Sen, O‘na (şanı yüce Allah’a) döndün…
Kefene sarılırken ki yüzündeki en son “tebessüm” bize dehşet verici zamanda ve garip kaldığımız gurbet ilde, bir teselli oldu.
Küçük Esma, madem isminin anlamı isimler demek müsaadenle ben de senin şanlı ismine, bir isim daha ilave etmek ve bize bir ümit olduğun için “Ümide” diye hitap etmek istiyorum.
Bir sürü insanın şefaat etmesini beklediği, Ümide Esma Zişan…
Seyit Ali kardeşimdir… binlerce kardeşlerimden bir kardeş.. vefamı gösteremediğim.. arayıp sormadığım.. uzaktan sevdiğim ama belli etmediğim.. edemediğim… ama kalbimde yeri olan bir kardeş… başın sağ olsun…
Kelimeler kifayetsiz kalıyor hele benim gibi kifayetsiz ve laubali bir adamın dağarcığı maalesef hiç yetmiyor…
Sözü burada Üstadın ifadelerine bırakıyorum: “Allah, Esma’yı bu acı dünyadan çıkarıp Cennetine götürecek. Hem sana şefaatçi, hem ebedî bir evlât yapacak. Bu ayrılık geçicidir, merak etme “Hüküm Allah’ındır.” “Biz Allah’ın kullarıyız sonunda yine O’na döneceğiz” de, sabret. Baki olan yalnız Allah’tır.”
Yunus Erdoğdu – Kiev | [email protected]
Facebook: facebook.com/erdogduy
İnstagram: https://www.instagram.com/founderofukraynahaber/
Ukrayna’daki eğitim gönüllülerinden, dostum, sadakati ve vefasıyla tanıdığım Seyit Ali Oran’ın kızı Esma’nın ebedî âleme göçtüğünü öğrenmiş bulunuyorum. Cennet çocuklarından Esma’mıza sonsuz rahmet ve mağfiret diler; ebeveynlerine, akraba ve sevenlerine sabr-ı cemil niyaz ederim.
— Yunus Erdogdu (@erdogduy) December 1, 2018
