Tokyo 2020’yi hala kazanabiliriz.
Ben bir tek olimpiyat bilirim o da; Türkiye’nin markası olmuş başka ülkelerin bu saatten sonra zor yapabileceği bir olimpiyat “Türkçe Olimpiyatları”.
Türkçe Olimpiyatları her toprakta her başkentte yapılır.
Marka olan olmayan, bütün başkentlerde Türkçe Olimpiyatları vardır.
Gönüllerin olimpiyatıdır; O.
Sahibi dünya çocuklarıysada kazananı ise hep, Türkiye olmuştur.
Geride; anasını, babasını ve belki bir daha göremeyeceği yarini de bırakıp dünyanın dört bir tarafına dağılan Anadolu’nun yiğitlerinin eseridir, O.
Onları ne Sibirya’da eksi 60 derece soğuk ne de, Karakum Çölü’ndeki 60 derece sıcaklık durdurabilir.
Aşk ateşiyle yanmış yiğitlerin eserleri yarışır bu olimpiyatlarda.
Yüreklerin derinliklerine dokunurlar.
Bu olimpiyatlara; siyaset karışmaz, şikenin esamesi okunmaz, dopingli oyuncu çıkmaz sahneye.
Samimidir yürektendir. Bir kesim Türkçe sevdalılarının samimiyetini sorgulasa da; hasbi yürekler hasetlik bilmez incinse de incitmez.
Yıllardır, Türkçe Olimpiyatları’nı yurt dışı ayağını takip ediyorum. Ülke elemelerini kazanan öğrencileri, Türkiye’ye uğrulayan haberler yazıyordum. Bu sene Türkiye’ye biraz erken gittim. Memleketim Şereflikoçhisar’dayken, Türkçe’nin gülen yüzlerinin, komşu il Aksaray’a geleceğini işittim. Binlerce kilometre uzaktan gelen çocuklar için 90 kilometre gitmeye değerdi. Annem ve ailemle birlikte yola çıktım.
Aksaray’a yaklaşırken Anadolu’nun zirvelerinden, Hasan Dağı’nı başı dumanlı gördüm. Anlıyordum neden başının dumanlı olduğunu çünkü bir tarafta “Gezi Parkı” olayları nedeniyle, Türkiye hem içte hem de dışta zor günler geçiriyordu. Bir tarafta Türkçe’nin çocuklarının sevinci diğer tarafta, Gezi’nin çocuklarının iktidara karşı olan öfkesi karşılıklı yakıp yıkmalar…
Aksaray’a geldik ama sadece biz mi gelmiştik? Aksaray Stadı’nın çevresi köylüsüyle-şehirliyse insan kaynıyordu. Tıklım tıklım statta basın kartımı kullanıp sahne arkasına geçtim. Ukrayna ekibinden hasta haliyle olimpiyatçılar için yola düşen annem için bir sandalye aldım.
Siz misafirsiniz geçin hepiniz oturun dediler. Eşim, çocuklarım ve kendim ayakta izledim. Çünkü Türkçe’nin kahramanlarını ayakta dinlemek, ayakta alkışlamak lazımdı.
Sahneye ilk Ukrayna ekibinin çıkması bizim için güzel bir sürpriz olmuştu. Olimpiyat müziğinin çalmasıyla birlikte Hasan Dağı’nın başındaki dumanların da dağıldığını gördüm. Hasan Dağı adeta kendi lisanında dile gelmiş; “Dağılın başımdan bulutlar, selamlayacağım dünyanın çocuklarını.” demişti.
Bu olimpiyatlara sadece insanların değil, dağın taşın da selam durduğunu görmüş oldum.
Türkiye bugünlerde milyarlarca dolar döküp, 3-5 milyon dolar kazanacağı “İstanbul 2020” olimpiyatlarına ev sahipliği yapma fırsatını kaybettiğine üzülüyor. Keşke demek bir şey ifade etmiyor. Açıkçası ben de heyecanlanmıştım. Bize verirler diye ümit etmiştim. Şundan eminim olimpiyat komitesi İstanbul’u kaybetti. Biz kaybetmedik. Bence üzülmeye de gerek yok. Sahip çıkıp yüzde yüz kazançlı çıkacağımız kendi olimpiyatımıza yönelelim.
Artık dünayda bizim de bir olimpiyat markamız var: Türkçe Olimpiyatları, buna sahip çıkalım.
Bir sabah çıkıp bilmedikleri diyarlara, lisanını bilmedikleri çocuklara; Türkçe öğretme sevdasıyla giden, farklı kıtalarda birbirine uzak okullar kuran arkadaşlarımızın emeğine destek olalım.
Bu olimpiyatlara hiç olmazsa, Anadilimiz hatırına sahip çıkmak gerektiğine inanıyorum.
O zaman Tokyo 2020’yi de kazanırız, geleceği de…
Nasıl mı?
Büyük ihitmalle bugün; orta okula, liseye giden çocuklar yarın, Tokyo 2020’ye yarışmacı olarak katılacak. Dünyanın dört bir yanında çocuklara Türkçe öğretmeye çaba gösterirsek hem de onları sporcu olarak yetiştirirsek. Çok şey değişir.
2020 olimpiyatların resmi dilini Türkçe yapabiliriz.
Tokyo 2020’yi, kaybetmediğimizi kazandığımızı gösterebiliriz
YUNUS ERDOĞDU | KİEV – [email protected]
