Türkiye, yalnız Türkiye değil, bölgemiz de, çok önemli bir süreçten geçiyor. Büyük doğumlara gebe bu süreçte sanki düne kadar Türkiye gemisinin yelkenlerini şişiren rüzgârlar artık ters esiyor ve bir-bir buçuk sene öncesine kadar şişirilmiş yelkenleriyle dalgasız bir denizde gidiyor gibi görünen bu gemi, bir yandan kendi içinde, bir yandan da denizin dalgalarla gittikçe kabarması neticesinde yalpalıyor.
Son olarak, nihayet Suriye’nin kuzeyinde büyük “Kürdistan”ın ikinci ayağı, yani “Batı Kürdistan”, Emre Uslu’ya göre bir PKK Cumhuriyeti olarak, hem de Türkiye’nin çok önemli katkılarıyla teşekkül safhasına girmiş, hattâ kurulmuş bulunuyor. Kader’in kendisine altın tepside sunduğu ve hiçbir sivil iktidara nasip olmayan imkânları hayret verici şekilde aleyhinde kullanan iktidarın yanlışlarını alkışlamayı marifet bilen yazarlar içinde de artık “Kürt” ve “PKK-terör sorunu”nun altında ve hedefinde önce dört parçalı, nihayet bütün büyük Kürdistan, ikinci İsrail olduğunu, ABD’nin de açık açık buna çalıştığını itiraf etmeye başlayanlar var, ama “ba’de harâb-i Basra” mı? Kuzey Suriye PKK Cumhuriyeti veya “Batı Kürdistan” karşısında Türkiye mevcut haliyle ne yapabilir? Mavi Marmara, Uludere ve en son uçağımızın düş(ürül)mesi karşısında ne yaptıysa onu.
Bunlar gibi ve içerideki daha bazı gelişmeleri, bir de tarih üzerinden okumaya çalışalım:
Osmanlı Devleti, uzun bir duraklama döneminin ardından Köprülüler’in sathî ve pansuman ıslahatlarıyla yeni bir yükselişe geçti. Girit’in ve Yanya’nın fethi bu dönemde oldu ve Lehistan’ın himayeye alınmasıyla sınırlar, Baltık’a uzandı. Bir bahar gibi görünen bu dönemde merhum Merzifonlu Kara Mustafa Paşa, cihan padişahı büyük Kanunî’nin önünden döndüğü Viyana’yı fethetme ümidiyle ve Osmanlı tarihinin en kalabalık, zahiren en güçlü ordusuyla yola çıktı. Muhakkak görünen zafer, zahirî sebep olarak Kırım ve Budin beylerbeylerinin ihanetleri neticesinde, hem de himayeye aldığımız Lehistan’dan gelen orduya mağlûbiyetle, fethe bir saat kala tam bir bozguna dönüştü. Kader, Kanunî dönemi Osmanlısı’na vermediği “kızıl elma”yı, çoktan içten çürümüş bulunan Merzifonlu dönemi Osmanlısı’na hiç vermezdi. Dıştan parlak görünen, içten çürümüş meyvelerin bir rüzgârda dökülüvermesi gibi, artık Osmanlı’nın dökülme vaktiydi. Bir kişinin, müessesenin, gücün, devletin en zayıf ânı, içte çürürken dışta zahirî büyümelerle kendini en güçlü, en büyük gördüğü ândır. İnsan, tam hedefe ulaştım dediği anda ayağının altındaki yapıların nasıl birden yıkılıverdiğini görür.
Aynanın diğer yüzüne gelince: Müslümanlar’ın Uhud’da aldıkları yara, Mekke müşriklerinin ümitlerini arttırmıştı. İki yıl sonra, Arabistan’daki diğer müşrik kabileleri de yanlarına alarak ve Medine içindeki Kureyza Oğulları yahudileriyle de ittifak ederek en büyük güçleriyle Medine üzerine yürüdüler. Bundan dolayı bu savaş, Ahzâb Savaşı (hiziplerin açtığı savaş) olarak anılmıştır. Müslümanlar, Medine etrafında hendekler kazarak savunma muharebesine giriştiler. Kuşatma, çok çetin şartlarda 27 gün sürdü. İmanları zayıf olanlar, İslâm’dan, Peygamber Efendimiz’den ve İslâm’ın va’dettiklerinden şüpheye düşer oldular. Kur’ân’ın ifadesiyle, “Allah hakkında kötü kötü zanlar besliyorlardı.” Buna karşılık, gerçek mü’minler, yolun bu olduğunu, çetinliğini, zorluğun son noktasının nihaî muvaffakiyetin ilk noktası olduğunu bildiklerinden, “Bu, Allah ve Rasûlü’nün bize olacağını söylediği şeydir.” diyerek direndiler. Nihayet bu direniş Cenab-ı Allah’ın rızasını çekti ve Allah (c.c.), insanların görmedikleri (melekler) ve gördükleri (fırtınalar) ordularını göndererek, müşrikleri bir daha Müslümanlar üzerine gelemeyecekleri şekilde mağlûp etti.
Türkiye’nin yakın geleceğinde öyle görünüyor ki, çok büyük fırtınalar ve tufanlar var. Batması mukadder olanlar, batması mukadder gemi veya gemilerde toplanacak; kurtulması mukadder olanlar da, dev dalgalar arasında selâmet sahiline götürebilecek gemi veya gemilerde.
