Şu hayat bir geçsin ondan sonra
Uzun bir ayrılıktan sonra tekrar sizlere kavuşmak güzel.
Gurbetten evine yıllık izin için dönen bir insanın duygularıyla dolu, kavuşmanın hoşluğuyla bir o kadar mutluyum.
Kavuşmak güzel, sohbet hoş, beraberlikleri ertelememek iyi de bunu günümüzde ne kadar yapabiliyoruz dersiniz?
Şöyle bir düşündüm de sevdiğim dostlarımla, arkadaşlarımla bir araya gelmek zorlaşmış şu aralar. Haydi, bi’ kahvaltı yapalım, filan yerde bir kahve içelim, çok harika bir restaurant açılmış akşam yemeğinde buluşalım teklifleri, şu Avrupa kupası bir bitsin ondan sonra, şu okullar bir açılsın hemen sonra, şu seçim bitsin gitsin ardından, şu sıcaklar geçsin şu soğuklar bitsin cümlelerinde boğulup gidiyor.
Derken bakmışsın aylar ayları, mevsimler mevsimleri kovalamış, ha bugün ha yarın derken ömür tükenmiş gitmiş.
Hadi ama biraz gerçekçi olalım, bu mazeretleri hem duyuyoruz hem söylüyoruz sevdiklerimize. İşten güçten hiç fedakârlık yapamazken sevdiklerimizi ötelemek, ihmal etmek hiç zor olmuyor bizim için.
O bitsin şu geçsin derken doğum gününe gideceğimiz arkadaşımızın çocuğunun sünnetine ancak yetişiyoruz.
Geçmiş olsuna gideceğimiz dostumuz iyileştikten sonra çakı gibi bir halde bir programda karşımıza çıkıverince içten içe hayıflanıveriyoruz.
Bir güneşli bahar mevsiminde ailecek kahvaltı yapmayı planladığımız en yakın dostumuzla soğuk karlı bir kışta beklemediğimiz bir yerde karşılaşıyoruz.
Ne oluyoruz yahu?
Nereye koşuyoruz?
Nereye gidiyoruz?
Neyin telaşı bu?
Artık şu geçsin, bu bitsin diyenlere “şu hayat bir geçsin sonra da olur, şu ömür bir bitsin sonra bakarız” diyorum.
Sevdikleri için yeri geldiğinde canını dahi vermeye hazır bizler, bir iki saatimizi vermekten kaçınıyoruz.
İşte hayat denilen paradigma (değerler dizisi) bu.
Uzatmayayım lafı.
Erzurumlu Aşık Seyrani diyeceğini demiş zaten bu hususta:
“Hesap ettim cümle dünya malını,
Neticesi bir top beze dayandı”
Hürmetle.
ALEKSANDR ABDULLAHOV | WWW.UKRAYNAHABER.COM
