Zamanın dışına taşan ,hiçbir yere gitmeyen o yolun içinden geçiyorum,
Bir sonu var mı bu döngünün bilmiyorum.
Kazıyorum o çukuru, unutmak için güneşin yüzünü.
Çok yakından duyuyorum zihnindeki hüznü.
Çıplak bir rüyanın içindeyim,
Gördüğüm tek şey yanan ateşin üstünde dans eden gölgeler.
Bana siyah bir gül uzatıyorlar,
Tutuyorum.
Savruluyorum,
Karanlık ışığı yutana kadar.
Gözlerinden yıldız tozları düşüyor,
İşte bu sonsuzluğun sesi diyorum.
Artık biliyorum.
Düşüyorum boşluğun içine doğru,
Bazen uzak bazen buğulu.
Yerinde duramaz bir göçebeyim ben, Bulamadım kendime bir gezegen.
Bu çok sesli sonsuz evrende,
Duyamadım kendimi tek bir kere.
Başka bir göğe olan özlemimden,
Kurtulamadım gitti.
Kayboldum.
Şiir: Netam, Muaz Ceyhan, Damla Temel
İlgili Makaleler
