Bu başlığı daha önce de kullandığımı hatırlıyorum. Aklın izah edemediği, kalbin kuşatamadığı bazı hadiseler karşısında her şeye açıklık getiren ve aklı da, kalbi de tatmin eden bir sözdür bu.
Hz. Ömer efendimiz (r.a.) dönemindeki çok hızlı fetihler, milyonlarca insanın İslâm dairesine girmesine sebep oldu. Pek çok ve farklı kavimden, kabileden, kültürden, dinden, gelenekten, iklimden ve tarihten gelen bu kadar insanın İslâm potasında kısa bir süre içinde aynı derecede eriyebilmesi tabiî ki mümkün değildi. Ayrıca, bu insanlar içinde Perslerden bazıları gibi, küçümsedikleri Araplar karşısında mağlûp ve kaç asırlık imparatorluklarını kaybetmiş oldukları için millî gururları ciddî incinenler de vardı. Hiç şüphesiz, zahiren, fıkhen Müslüman muamelesi gören çok sayıda münafık da bulunuyordu. Bu şartlar içinde, Hz. Osman (r.a.) efendimizin hilâfetinin ikinci altı yılının başlarında, bazı genç valilerin hatalı uygulamalarının da tesiri altında eyaletlerde ayaklanmalar baş gösterdi. Bilhassa münafıkların da sürekli kışkırtmaları sonucu ayaklanmalar büyüdü ve isyancılar Hz. Osman’ın evini kuşattılar. Hz. Ali efendimiz (r.a.), isyanı bitirmek ve Hz. Osman’ı muhtemel bir şehadetten kurtarmak için çok uğraştı. Fakat hadiseler önlenemez noktaya gelmişti. İşte o zaman, her şeye izah getiren bu söz döküldü dudaklarından: “Se-yeblüğu’l-kitâbü ecelehû: Yazılan, yazıldığına varacak!”
Hz. Bediüzzaman, manâ olarak, “İnsan, bütün kâinatı kuşatır ve kucağına alır. Bazen sebepler dairesinden çıkar, en yüksek dairelere müdahaleye çalışır. Fakat bir zaman da olur, bir noktada boğulur.” der. Nitekim, bir âyet-i kerime de aynı gerçeğe parmak basar: “Herhangi bir memleketi (hak ettikleri bir ceza olarak) helâk etmek dilediğimizde, oranın halkı arasında zevk u safa içinde dilediklerince yaşamayı gaye edinenleri artık bir yola yönlediririz de, orada kural tanımaz hale gelir ve hataya, günahlara daldıkça dalarlar. Nihayet, hak ettikleri helâk hükmü uygulamaya konur da, o memleketi yerle bir ederiz.” (Nisâ Sûresi/17:16) Bir ülke, bir toplum, bir kuruluş gibi, bir insan da, niyeti, yaptıkları, tavırları, duyguları, kalbinin halleri neticesinde artık bir noktada geri dönülmez şekilde batmaya başlamış ve sürekli de batıyor, hele bir de battığının farkında olmayıp, tam tersine kendisini yükseliyor görüyorsa, artık “Yazılan, yazıldığına varacak!” demekten başka bir şey kalmıyor.
Demek oluyor ki Allah (c.c.), artık o insan, kuruluş, toplum veya ülkenin batmasına hükmetmiştir; bir başka deyişle, artık mekr-i İlâhî hükmetmeye başlamıştır. Mekkeli müşrikler, Medine’de Müslümanları en zayıf gördükleri, gerçekten de Müslümanlar savaş gayesi taşımadan üçyüz küsur kişiyle Medine’den çıktıkları bir anda “Bunları ebediyyen yok etmenin tam zamanı!” diyerek kuvvetli bir orduyla Medine’ye doğru yola çıktılar. Çalgılar çalarak, oyunlar oynayarak, yiyip içerek yol alıyorlardı. Müslümanlarla Bedir’de karşı karşıya geldiler. Mekkelilerin çıkışına, bu karşılaşmaya ve artık kaçınılmaz savaşa hükmeden Hz. Allah’tı. Çünkü, Kur’ân-ı Kerim’de açıkça buyrulduğu üzere, Allah (c.c.), Mekkelilerin kuvvetini kırmak ve hakkın hakimiyetini göstermek, hakkın hak, bâtılın bâtıl olduğunu tahakkuk ettirmek diliyordu (Enfâl Sûresi/8:7-8). Elbette gaybı ve Cenab-ı Allah’ın hükmünü bilmeyen şeytan da müşrikleri çıkmaya teşvik, hattâ Bedir’e kadar da teşviklerle teşyî etmişti. Şeytanın izinde müşriklerin Müslümanlara güya kurdukları tuzak, aslında Cenab-ı Allah’ın bizzat müşriklere kurduğu bir tuzaktı, O’nun karşı konulmaz mekriydi. Şeytan, Müslümanlara yardım için süzülüp gelen melekleri görünce savaş alanından kaçıverdi; müşrikler de fecî bir mağlûbiyete uğradılar; en önde gelenlerinden yetmiş tanesi savaş alanında katledildi. Evet, Cenab-ı Allah, şeytanı da Müslümanlara yardım adına kullanmıştı.
Yazılan, hep yazıldığına vardı; mekr-i İlâhî hükmünü hep icra etti, ama nice insan, yine de aldandı ve bir noktada boğulmaya devam etti.0404
