Sözüm Gençlere!
Günümüzde yanlış kararlar alan gençlerin, önce anneleri ağlıyor, sonra da babaları.. En sonunda da masum gencin kendisi..
Gençlere bu devrelerinin yanlışlarını, emsallerinden vereceğim ibretli örneklerle anlatabilir miyim acaba diye düşündüm. Bunun için 425 sayfalık “Sözüm Gençlere” kitabını hazırlayarak verdiğim ibretli örneklerle, gençlerin yanlış düşüncelerden korunup doğru değerlendirmelere yönelmelerini sağlamaya çalıştım. Bugün de gençleri düşündüren tarihi örneklerden birini (gelen sorular sebebiyle) bir daha ibretlerinize sunmakta fayda mülahaza ettim. Bir genç kızın, aldığı gençlik kararıyla kendi hayatını nasıl kararttığını ve sonunda duyduğu derin pişmanlığının da hiç mi hiç fayda vermediğini, özellikle gençlerin ibretle okuyacaklarını düşünmekteyim. Evet, yine: ‘Sözüm Gençlere!’
Musul yakınlarındaki kalesinde kuşatılan Arap kralı Zizen, İranlı kumandan Şapur Şah’a teslim olmamış, uzun süre mukavemetini kale içinde sürdürmüştü.
Kaleyi muhasaraya alan Şapur Şah ise ümidini kesip de vazgeçmek üzere olduğu sıralarda, kralın genç kızı Nazire içeriden kale burcuna çıkar, düşman kumandanı Şapur’u at üstünde sağa sola koştururken görünce, ‘İşte der, benim gönlümdeki âşık olduğum yiğit! Ne pahasına olursa olsun bu yiğitle evlenmeliyim! Ben buna âşığım çünkü..’ diyerek kimseye sormadan kararını verir. Gizlice yazdığı mektubu dışarıdaki kumandan Şapur’a ulaştırır:
– Ben Kral Zizen’in kızıyım, sana âşık oldum; gece kale kapılarını açmaya hazırım! Beni zevceliğe kabul edersen!…
Kumandan Şapur, aradığı fırsatın doğmak üzere olduğunu düşünür. Hemen yazdığı mukabil mektubunda:
– Seni kale burçlarında görünce kendimden geçiyordum. Demek ki ikimiz de birbirimize âşıkmışız. Hayatımın en mutlu olayı, kaleyi fethettikten sonra seninle evlenmek olacaktır!
Gençlik duygularıyla başı dönen Nazire’cik bu cevaba hemen kanar, bir gece kale kapılarını ardına kadar açar.. Düşman askerleri bir anda açık kapılardan girip Nazire’nin babasını da, koruyucu askerlerini de kılıçtan geçirir, fethi gerçekleştirirler.
Sonunda Nazire de âşık olduğunu düşündüğü kumandan Şapur’la evlenir. Ancak ilk günlerdeki sevgi coşkunluğu devam etmez, her geçen gün azalır..
Bir gece evdeki yatakta Nazire rahatsızlık duyar, bir türlü uyuyamaz. Şapur:
– Bu yumuşak yatakta neden uyuyamıyorsun? diyerek kalkar araştırma yaparlar. Bir de bakarlar ki, bir ağaç yaprağının ezilmiş parçaları yatakta rahatsızlık vermektedir. Şapur:
– Hayret der, yaprak parçalarından da rahatsız olunur mu? Biz bazen hasır dahi bulamıyor, çakıl taşları üzerinde yattığımız bile oluyordu. Seni baban nasıl yetiştirmiş?
Nazire’cik bu yoruma övünerek cevap verir:
– Biz de der, kuş tüyü yataklarda yatar, ipekli elbiseler giyerdik. Babam, soframızda oğul balı ile beyaz kaymağı hiç eksik etmezdi!..
Nazire’ciğin bu cevabını şaşkınlıkla dinleyen Şapur:
– Demek öyle ha!. der. İpek elbise giydiren, kuş tüyü yatakta yatıran, oğul balı yedirip, beyaz kaymakla besleyen bir babaya ihanet eden evlat, bana çoktan ihanet eder!. Hemen emir verir:
– Derhal savaş atlarımdan en kuvvetlisini getirin!
En azgın savaş atı getirilir. Nazire’ciği kişneyen atın kuyruğuna kıskıvrak bağlayan âşık olduğu Şapur, atın arkasından kamçıları şaklatır.. Namludan çıkan kurşun gibi fırlayan atın kuyruğunda Nazire’cik, “Babaaa!..” diye çığlık çığlığa toz duman içinde gözlerden kaybolur.. Ama bu çığlığa cevap verecek ne baba var hayatta ne de ana.. Kale kapısını açtığı anda kılıçtan geçirilmiştir onlar çünkü…
Nazire’cik kral kızıydı, keşke duygularıyla değil tecrübe sahibi ana babasıyla istişare ederek karar verseydi. Herhalde düşman kumandanına âşık olduğunu sanmayacak, kale kapılarını ardına kadar açıp onu içeriye almayacak, sonra da at kuyruğunda paramparça olma faciasını kendisi hazırlamayacaktı. Evet, yine: ‘Sözüm Gençlere!’
AHMED ŞAHİN | ZAMAN – [email protected]
